Պատմությունը մի տղայի մասին էր, որ արդեն որերորդ տարին էր մնացել էր նույն դասարանում։ Բոլորը սպասում էին, թե երբ է վերջապես նրա պարտադիր կրթության տարիքն անցնելու, որպեսզի նա գնա դպրոցից։ Նա բոլոր առարկաներից միայն երկուս ես ստանում, եւ միայն «Աշխատանքի ուսուցում»ն էր, որ հինգ էր։ Նա նորոգում էր դպրոցի կահույքը, քանի որ շատ լավ էր այդ գործից։ Հենդոն շատ էր ձանձրանում դասերի ընթացքում, երբ դրսում անձրեւ էր, նա դասին քնում էր, իսկ երբ ավելի պարզկա եղանակ էր, 5-10 րոպեն մեկ վեր էր կենում ճմլկոտում ։ Միայն մի ուսուցիչ կար, որ նրան ոչ թե Հենդո, այլ Հենրիխ էր ասում եւ, դա շատ էր դուր գալիս նրան։ Մի անգամ , երբ քառորդ էին փակում, ուսուցչուհին ասաց, որ նրա «Աշխատանքի ուսուցում»ը նույնպես երկուս է։ Այդ ժամանակ Հենդոն շատ զայրացավ, անգամ իր իսկ պատրաստած աթոռները ջարդեց եւ դուրս վազեց դասարանից։ Այստեղ ես իրոք շատ եմ խղճում Հենդոյին, քանի որ նա այդքան տանջվել էր, բայց ոչ ոք չգնահատեց դա։ Նա այդքան տարի դպրոց էր գնում եւ հանդուրժում էր այդ ամենը միայն իր մոր համար, բայց այն ժամանակ, երբ սկսեցին նույնիսկ իր տաղանդը չգնահատել նա այլեւս չդիմացավ։ Այո, իհարկե այս պարագայում Հենդոն նույնպես մեղավոր էր, բայց իմ կարծիքով ուսուցիչները պետք է գնահատեին այն ամենը, ինչ նա արել էր, եւ այդպես չվարվեին նրա հետ։